| GSnovember - maandag 30 november 2020 |
GSnovember20
Donderdag jl. (26/11/20) vergaderde de GS, evenals de dinsdag daarvoor. Donderdag ging het over de nasleep van homoseksuele besluiten. Het is bekend dat m.n. in Zwolle en ook elders homoseksuele lidmaten toegang hebben tot het Heilig Avondmaal en ook verkiesbaar gesteld kunnen worden voor de ambten.
Uit het verslag in de Pers kwamen enkele saillante zaken naar voren. Ik noem allereerst de gedachte dat sommige kerkenraden wel instemmen met het kerkelijke standpunt, maar dat men toch ruimte geeft aan deze leden met een beroep op de "gebrokenheid” van het leven. Men erkent dus wel dat hier sprake is van een on-Bijbelse gedragslijn, maar er ligt veel verbroken vanwege de zonde.
Ik ben dit begrip al eerder tegengekomen in het Kerkblad voor het Noorden. Men komt hiermee anders binnen dan wanneer er sprake is van zonde. Zonde vraagt immers om tucht. Dat ziet men anders als het gaat over gebrokenheid. Dit stemt tot overweging en verder doordenken. Er is veel in het leven dat onder deze gebrokenheid valt. Denk aan zaken als echtscheiding, verslaving, ontwrichte gezinsverhoudingen, enz. Wie zich de problematiek en de moeiten tracht in te denken van deze leden, zal vanuit empathie aangesproken worden door deze benaming. In ieder geval moeten we wel begrip opbrengen voor deze aanduiding. In ieders leven zal er sprake zijn van gebrokenheid. Waarom anders oordelen over iemand die snel driftig is dan over iemand die homoseksuele neigingen uitleeft? Ik besef dat deze zaken niet een op een te vergelijken zijn.
Opgemerkt moet worden dat er een verschuiving en zelfs een verwarring optreedt als men deze wissel overgaat. Ik bedoel: een verschuiving van het begrip zonder naar gebrokenheid. In het laatste geval speelt de tucht geen rol meer, hooguit een vermaning. Maar kan dat als Gods Woord spreekt van zonde? Hier worden de kanten rafelig. Het zondebegrip wordt verzacht.
We moeten erkennen dat we allen deze tactiek vaak toepassen. Er wordt heel veel goedgepraat en we doen daar wellicht allen aan mee. Maar de ene zaak is de andere niet. Is dronkenschap ook gebrokenheid? En seksverslaving? In beide gevallen is doorslaggevend of de betrokkene ertegen vecht. Zonder dat zijn deze zaken ook tuchtwaardig. Hier is ook medebepalend dat praktiserende homo’s per saldo openbaar zijn. En ook dat het hier gaat om deelname aan het Heilig Avondmaal en om ambtelijk functioneren.
Ik concludeer toch dat hier een feitelijke ontkenning optreedt van wat Gods Woord zonde noemt. Voeg hierbij ook dat men het Schriftgezag anders invult. De ingestelde taakgroep heeft helaas moeten erkennen dat men er niet in geslaagd is om deze kerkenraden echt te winnen voor het standpunt van de GS 2013. In de volgende zin uit het rapport van deze taakgroep blijkt duidelijk de intentie die men nastreeft en erkent: "Deze pastorale ruimte houdt niet in dat de synode het aan kerkenraden vrijlaat een eigen koers te varen inzake homoseksualiteit en homoseksuele relaties en daarmee af te wijken van de uitspraken van de generale synode ".
Het probleem wordt duidelijk verwoord in deze afweging: "Als taakgroep voelden we eensgezindheid met kerkenraden die stelden dat we nog in gebrokenheid leven en dat we soms de minst kwade optie moeten kiezen. Dat kan betekenen dat een kerkenraad heel geduldig, misschien zelfs eindeloos geduldig, omgaat met de zondaar. Kan dit betekenen dat een homoseksuele relatie gedoogd wordt omdat men vreest dat de betreffende broeder of zuster geheel vastloopt (of uit de gemeente verdwijnt) als dit hem of haar ontzegd wordt?”
Het tweede element uit deze bespreking is de verwijzing naar de classes. De taakgroep gaat spreken met de classes, die hier problemen ontmoeten. Ik vrees dat hier geen echte oplossing uit komt. Ik denk hierbij aan het eindeloos gesprek over tucht in gemeenten die de vrouw in het ambt hebben aanvaard. Het resultaat lijkt te zijn dat tucht achterwege blijft.
Dus kan dit gaan betekenen dat onze kerken hier in theorie wel hebben uitgesproken, officieel, dat hier sprake is van zonde. De praktijk gaat echter betekenen dat er geen tucht geoefend wordt.
We mogen hierover niet meewarig doen, alsof onze kerken de zaak eigenlijk vrijlaten. We moeten echter tegelijk vaststellen dat de GS wel inconsequent is. We gaan dan toch een kerk krijgen waarin homoseksualiteit aanvaard wordt in bovenbedoelde zin. Het is te vrezen dat deze weg straks ook bewandeld gaat worden als het gaat over de positie van de vrouw. Moeten we hier spreken over de spreekwoordelijke Christelijke Gereformeerde tweeslachtigheid? Het is geen eerlijke en duidelijke weg. Het vraagt van ons allen een biddend overwegen. Maar dat zeggen we al zo lang en het is voorstelbaar dat het hierbij blijft. Dit Synodale standpunt stelt onze gemeenten en onze leden dan toch voor het dilemma. Zullen ook wij dezelfde inconsequentie met elkaar accepteren? Natuurlijk vind ik dit moeilijk en schuif ik de zaak ook liever voor me uit. Maar dat is geen heldere weg. Dus…?
Als we deze weg als kerken gaan volgen, laten we een andere groep in de kou staan, die weinig genoemd worden in dit soort discussies. Ik bedoel hen die oprecht de strijd aanbinden tegen deze gevoelens, die zij bij zichzelf waarnemen. De kerk dreigt dan eigenlijk tot hen te zeggen dat hun pogingen tevergeefs en overbodig zijn.
Evenals deze houding de overheid stijft in het verheerlijken van homo en gender
afgodsbeelden. D66 c.s. kunnen dan zeggen: uw eigen theologen en uitleggers volgen ook uw weg niet. Hier spelen dus grote belangen, die een verstrekkende draagwijdte hebben.
Reacties:
| Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst. |
Reageren:
