Er is al heel veel gezegd over de dramatische gevolgen van het virus. We gaan ook met de dag meer zien, dat sombere prognoses werkelijkheid worden. Niemand kan ook maar bij benadering zeggen wat de toekomst brengen zal.

China (opnieuw nieuwe gevallen), Italie, Spanje, New York, het zijn zwarte vlekken op de kaart. Ik noemde het carnaval, maar ook plaatsen als Hasselt of Heerde geven hoge aantallen. 

Ik stel mij voor dat in onze naaste omgeving ook mensen zullen wegvallen. Bekende namen komen in beeld. Boris Johnson, maar ook Ds. Verschuure. Deze lijst zal aanzwellen. Ik vergeet hierbij niet mijn persoonlijke overwegingen. Wat gebeurt er als het onze woning binnenkomt? Je durft er nauwelijks aan te denken. Wat als ik het krijg, of mijn vrouw, of de kinderen? Vragen voor u en mij. Ze worden angstig concreet. Het is een geestelijke bosbrand. Het lijkt erop, dat het leven nooit meer normaal gaat worden. We zullen nooit meer zo onbevangen spreken over kerkelijke problemen, die tot voor kort ons nog zo bezig hielden. De preken gaan gelukkig door, dat mag nog zo zijn. Maar de gemeente staat ook op losse schroeven. De fundamenten worden bewogen. Een uitloper van al deze onzekerheden komt naar me toe, als gezegd wordt dat oude mensen niet zomaar een ziekenhuisopname moeten overwegen. Wat zou u doen, wat zou ik doen?

Hoe persoonlijk liggen deze vragen. Wie geeft het antwoord? Het spoort met de vraag die bij velen tegenwoordig aan boord komt: Wil ik in voorkomende zaken gereanimeerd worden?

Dat is een moeilijke afweging.

Je kunt er geen algemeen antwoord op geven. Het hangt af van allerlei factoren. Hoe is uw conditie, wat is uw uitzicht op de eeuwigheid, hoe denkt uw omgeving daarover? We beseffen dat de maatschappij hierover niet al te moeilijk doet. We moeten ook, zo zei Kuitert, plaats maken voor anderen. Het is een geseculariseerde vraagstelling.

Er is veel voor te zeggen om, op hoge leeftijd of als ons lichaam toch al tobt en alle zeilen moet bijzetten, thuis te blijven. Ik zeg niet: thuisblijven om te sterven. Dat kan, maar dat kan ook in het ziekenhuis. Zo lang mogelijk thuis, dat wel. Want we zijn niet afhankelijk van de beademing, maar we zijn aangewezen op de Heere. Durven we dat aan? Geen plaag zal uw tent naderen. Deze regel kwam in gedachten op een middernachtelijk uur. Die psalm heeft al heel veel gedaan in mijn leven. In 1973, toen ik naar Harderwijk zou gaan, hebben de laatste woorden van deze psalm me een blik gegeven in mijn toekomstige levensweg. Het was in heel benauwde tijden. De eerste verzen van deze psalm nu vier jaar geleden, na een ziekenhuisopname vanwege darmkanker. De pestilentie, die in de donkerheid wandelt, staat ongeveer in het midden. Het kan een levenslied genoemd worden. Maar we moeten voorzichtig zijn daar duidelijke consequenties aan te verbinden. 

Ik kan u niet raden, als u voor deze beslissing komt te staan. Maar belangrijk is toch wel dat de Heere de middelen gegeven heeft. Zeker, maar Hij staat erboven. Vertrouw op Hem, thuis of op de ic. "Ik zal tot de Heere zeggen: Mijn Toevlucht en Mijn Burcht, mijn God op Wie ik vertrouw”. Twee dingen: eerst als waarheid: de schuilplaats des Allerhoogste! Maar dan te kunnen vervolgen: Ik zal tot de Heere zeggen! Kunnen wij dat? In deze psalm staat ook: In de benauwdheid zal Ik bij hem zijn! Dat is de beste beademing!