| Onrust cgk - vrijdag 27 april 2018 |
ONRUST CGK
Vandaag meldde het RD dat er onrust bestaat in meerdere gemeenten van de CGK. Men zamelde dit nieuws op uit verschillende verslagen van classicale vergaderingen.
Vooral in samenwerkingsgemeenten ontstaat een gevoel van vervreemding binnen het kerkverband. Men voelt zich niet (meer) begrepen. Wat hiervan te zeggen?
1 Het zou voor de hand kunnen liggen om te zeggen dat men dit aan zichzelf te wijten heeft. Maar dat is maar ten dele waar. Onze Synodale uitspraken hebben jaar en dag mogelijkheden geschapen voor samenwerkingsgemeenten.Dat daar nu afstand gevoeld wordt, is ook dus een gevolgd van acceptatie door de GS van deze samenwerkings-gemeenten.
2 Tegelijk hoeft dit alles geen probleem te zijn? Men is toch Christelijk Gereformerd? Waarom dan vervreemding? Groeit men weg van ons kerkelijke leven? Dit kan blijken uit andere moeiten die gevoeld worden, zoals genomen besluiten over de Vrouw in het ambt en homoseksualiteit. Daar meldden de verslagen ook van. Men zal eerlijkheidshalve moeten zeggen: de klagers zijn het zelf die weggroeien. Zij ondergaan kennelijk invloeden die kortsluiting geven met het kerkverband.
3 Ook dat valt op: het klimaat binnen onze kerken is blijkbaar dusdanig dat men ontwent aan de algemene koers. Dat pleit weer voor onze kerkelijke vergaderingen en voor onze kerkelijke identiteit. Ons kerkverband wil in brede stromen min of meer vasthouden aan het eigen beginsel.
4 Het hangt allemaal samen met het feit dat de GKV en de NGK op drift zijn. Men kan deze veranderende kerken niet onder een noemer brengen met de CGK.
Stel dat iemand tegelijk op twee schepen staat, bijvoorbeeld op twee roeiboten. Als de boten zich van elkaar verwijderen, moet er een keus volgen. Op welke boot gaat men verder?
Uit het feit dat men afstand voelt met onze kerken blijkt, dat men overhelt naar kerken als de GKV en de NGK. Dan ligt de keus voor de hand. In het feit dat men vervreemding voelt met onze kerken, ligt per definitie opgesloten dat men meedrijft met de andere partij. Er kan geen andere conclusie zijn dan deze: trek het been bij.
5 Maar dat is moeilijk. Zou men ooit geheel naar die kerken willen overgaan, dan kost dat pijn. Men heeft immers CG wortels. Men begeert geen loslating van onze kerken. Wij mogen ook niet wensen dat zij overgaan naar die kerken. Scheiden doet altijd pijn. Maar het kan er, menselijk gesproken, van komen en het zal er van komen.
Als in een huwelijk man en vrouw te veel een eigen weg gaan, groeien zij uit elkaar. Wat gebeurt als een va beiden zelfs te close wordt met de buurman of de buurvrouw?
6 Toch willen deze kerken niet weg. Men wil ruimte! Kunnen wij deze ruimte bieden? Dat kunnen we alleen als we gaan leven in een brede Nederlandse kerk, waarin alle mogelijke vormen pluriform verenigd zijn en waarin men elkaar in alles vrijlaat. Het Hervormde model lijkt daar op. Dat wordt dan een multi-culti kerk, die natuurlijk ook innerlijk verdeeld is.
Onze kerkopvatting verdraagt zich daar niet mee. Het kan dus uitlopen op een herverkaveling. Onze kerken met de verschillende vleugels worden van zo’n proces de eerste slachtoffers. Onze kerken vallen dan uiteen. Een deel richting GKV, een deel of zichzelf blijvend, of eenheid zoekend met HHK en GG. Ook met behoudende delen van de PKN.
Reacties:
| Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst. |
Reageren:
